Van 3 t/m 19 september 2007 maakten Bas en ik een autorondreis door Namibië, een onmetelijk prachtige land. Het is moeilijk te beschrijven en uit te leggen hoe wij onze reis hebben ervaren. Wij merken dat de eerste verhalen die we vertellen aan familie en vrienden, onsamenhangend zijn: er is ook zo veel te vertellen en eigenlijk wil je ook alles vertellen, maar dat lukt je niet. Deze passage uit een boek dat we in Namibië kochten geeft het het beste weer:
“Namibia will haunt you. It will take a piece of you and change it. It is impossible to know beforehand how and where it will happen, but whether in the chilly, mysterious desert mists of Swakopmund, in the lone tracks of a brown hyaena in the dunes or in the ghostly silence of Sossusvlei’s ancient dunes, it will find a way into you. For good.”
Door de Kalahari via Keetmanshoop naar Fish River Canyon
In de eerste dagen van onze reis rijden we met onze Toyota Hilux 4WD vanuit Windhoek naar het zuiden via de B1, de snelweg naar Zuid-Afrika. Buiten Windhoek begint het echte Afrikagevoel: het landschap wordt steeds desolater. Het Auasgebergte maakt plaats voor de Kalahariwoestijn. We zijn verrukt over de verlatenheid, eindeloosheid en de prachtige natuur. Het is zo onmetelijk groot, dat we er stil van zijn!
De Kalahari
De Kalahari behoort tot de jonge droogtegebieden en ontstond pas 20.000 jaar geleden. De typische Kalahariduinen lopen over honderden kilometers in zuid-noord en zuidwest-noordoost-richting toe naar het dieptepunt van het Kalaharibekken, de Okavanga-delta in het buurland Botswana. Bij Kalkrand slaan we linksaf de C21 op, een gravelroad die ons echt de woestijn inleidt en we een goede indruk krijgen van de Kalahariduinen.
De rode zandduinen steken prachtig af tegen de gravelroad en strakblauwe hemel. We overnachten in Anib Lodge temidden in de woestijn waar we tijdens een sundowner gamedrive (game = wild) een eerste echte nabije kennismaking hebben met spring-, steenbokken, oryxen en bergzebra’s! Op één van de Kalahariduinen zien we de zon ondergaan. Vlak voor Keetmanshoop ligt het Quiver tree forest, ook wel kokerbomenwoud genoemd. De kokerboom (Aloe Dichotoma) is een van de meest karakteristieke planten in de heetste en droogste delen van het land. Het is geen boom maar een aloe plant. De San (bosjesmannen) gebruikten de uitgeholde takken als kokers voor hun giftige pijlen, vandaar de naam Kokerboom. Kokerbomen kunnen tot 5 meter hoog worden. De wandeling door dit woud ervoeren wij als heel bijzonder.
Zo’n 5 km verderop ligt Giant’s playground. Wild op elkaar gestapelde rotsblokken geven je het gevoel alsof er een reus met een blokkendoos heeft gespeeld. Het gesteente is doleriet. Door erosie, beweging in de aardkorst en extreme temperaturen tussen dag en nacht zorgden ervoor dat de stenen uit elkaar sprongen of verschrompelden. Een bizar schouwspel. Tijdens onze wandeling over deze playground zagen we net als in het kokerbomenwoud veel rock dassies, knaagdieren van zo’n 35 cm groot.
Fish River Canyon
Na Keetmanshoop rijden we zuidelijker naar Fish River Canyon, het zuidelijkste punt van onze reis. Zo’n 170 km over gravel road. Het landschap kenmerkt zich hier weer door de bergen van het Kleine Karasberge aan de ene kant en aan de andere kant uitgestrekte vlaktes. Onderweg zien we veel springbokken, oryxen en struisvogels. De volgende dag rijden we naar Hobas, de toegang tot het Fish River Canyon Park. Opnieuw is het stil in de auto, wat een weids landschap.
De Canyon is immens groot en we realiseren ons dat op sommige punten op de overzijde waarschijnlijk nog nooit voetstappen door mensen zijn gezet. Er staat zelfs nog wat water in de Fish River, ondanks dat het al een paar jaar niet geregend heeft. Het is moeilijk te omschrijven wat je ziet, om het in een foto te vangen en te vertellen wat er door je heen gaat. Met een totale lengte van 168 km, een diepte tussen de 450-550 meter en een maximale breedte van 27 km is de Fish River Canyon de op een na grootste canyon ter wereld. We rijden een route met diverse uitzichtspunten langs de canyon. Op een handje vol toeristen zijn we alleen en is het genieten van de stilte.
Door de Namib desert: van Sossusvlei naar Walvisbay / Swakopmund
Van Fish River Canyon een lange tocht naar Hammerstein Lodge, midden in de Namib dessert. Het is één van de mooiste routes van onze reis, door de Namib dessert en door het Zarisgebergte. Hier woont, een paar uitzonderingen daargelaten, niemand. Wat een stilte en ruimte. Aan de ene kant de bergen, aan de andere kant de uitgestrektheid van de woestijn. Wat is het een groot voorrecht om hier in Namibië te zijn.
Namib, Sossusvlei
De volgende ochtend vertrekken we om 06.00 uur naar het duinengebied van de Namib, de oudste woestijn ter wereld. Hier zijn de hoogste sterduinen ter wereld. Wij zijn niet de enigen die al zo vroeg op pad zijn! Voor 08.00 uur zijn we bij Dune 45, welke we tot redelijke hoogte hebben bedwongen! Het lopen is zwaar, want je zakt tot je enkels toe in het zand en je mag alleen maar over de route op de richel lopen. En als je even gaat zitten, is het toch best even lastig om weer in de benen te komen! It was here at Dune 45 where I was definitely haunted and captured! Het was alsof je op de aarde zelf keek.
Het laatste stuk om bij Sossusvlei (een droogliggende zoutpan, vlei) te komen moet je beschikken over een 4×4 of anders kun met een speciale shuttle of te voet verder gaan. Naast Sossusvlei met de Dune 1 (de hoogste duin) bezochten wij Deadvlei, die vanwege de oeroude verdorde kameeldoornbomen duizelingwekkend mooi is. Rond 10.30 uur is de temperatuur hier al meer dan 30C;. Voor het middaguur is iedereen dan ook weer weg.
Walvisbay en Swakopmund
Op dag 8 rijden we door de Namib via Solitaire over de bergpassen van Ghaub en Kuiseb. Vooral de laatste is mooi omdat de bergen op een dusdanige manier verspringen zodat er mooie doorkijkjes zijn. Het kwik is hier wel gestegen tot 40. Een andere bijzonderheid van de Namib is dat deze tot aan de kust strekt.
Vanuit Solitaire is het nog 230 km rijden naar Walvisbay, en zodra we de plaats zijn binnengereden zitten we direct aan de Atlantische Oceaan. Flamingos staan in het water en tal van andere vogels waden hier door het water. Het mooiste contrast is dat hier de weg de scheidslijn vormt tussen zee en woestijn! We rijden nog een stuk langs de grote lagune van Walvisbay. We overnachten in Swakopmund, dé badplaats van Namibië met zeer veel Duitse invloeden overgehouden vanuit de Duitse bezetting.
Hier vieren we ook mijn verjaardag. Bijzonder omdat ik deze in de winter op het zuidelijk halfrond vier. We maken er een onvergetelijke dag van met een Marine Cruise door de lagune van Walvisbay waarbij we dolfijnen, zeeleeuwen, pelikanen naast of op de boot met ons meevaren. Een bijzondere tocht die feestelijk wordt afgesloten met wijn en verse oesters! ’s Avonds eten we nog eens heerlijk verse vis in the Lighthouse Pub & Restaurant op het strand in Swakopmund. Het is een dag met een sterretje!
Naar het noorden: Brandberg, Twijfelfontein en Etosha National Park
Brandberg
Vanaf Henties Bay rijden we over de C35 naar Uis. Het is warm en dor: wij rijden weer midden door de woestijn, hier leeft niets. Rechts zien we de Spitzkoppe en links rijst de Brandberg boven alles uit. Bij Uis slaan we af en rijden we naar de Brandberg toe. Onze lodge ligt aan de voet van deze berg. Rijdend door savannegebied zien we opeens 3 giraffen. Snel staan we naast de auto en staan we ademloos te genieten. Het eerste grotere wild in het echt! Brandberg staat bekend om haar rotstekening White Lady.
Verder is het ook het leefgebied van de woestijnolifanten. Helaas hebben we deze niet gezien maar wel gemerkt. Bij de lodge lopen elephant’s trails en zijn ze ’s avonds langs geweest waarbij ze de waterleiding hebben kapot gemaakt met als resultaat dat zij lekker konden drinken en wij niet!
Twijfelfontein
Twijfelfontein is bekend vanwege een groot rotsmassief waarin honderden rotstekeningen en gravures gemaakt door de San zijn gevonden. Sinds een paar maanden is Twijfelfontein toegevoegd aan de werelderfgoedlijst. De tekeningen beelden dieren en patronen uit zoals olifanten, antilopen, giraffen, neushoorns, zebra’s en leeuwen. Wij maakten de langste wandeling “Lion man walk”, waarbij we 7 plateaus met tekeningen zagen. Erg bijzonder en mystiek.
Etosha National Park: wildlife spotten in Namibië
Van Twijfelfontein rijden we naar Outjo, the gateway to Etosha. Wij vinden het nu wel spannend worden: de volgende dagen zullen we de mooiste dieren gaan zien! De wekker wordt vroeg gezet om op tijd te zijn! Etosha National Park is 22.912 km2 groot (dat is de helft van Nederland) en het belangrijkste National Park van Namibië. Er zijn 3 restcamps: Okakuejo (westelijk gelegen), Halali (centraal) en Namutoni (oostelijk). Wij brengen de eerste nacht door in Okakuejo en van daaruit reizen we naar Namutoni, het 2e overnachtingsadres.
1e Etoshadag
Op onze eerste Etoshadag staan we om 8.30 uur al aan de Andersson gate waar we formulieren in moeten vullen, waarmee we ons moeten melden bij Okakuejo voor registratie en waar je echt het park binnenrijdt. Onderweg hiernaartoe stoppen we al voor menig (overstekend) wild zoals Thomson’ gazelles, zebra’s en blue wildebeast. In Okakuejo kopen we een kaart met daarop alle drinkplaatsen. De eerste dag maken we een tour langs de drinkplaatsen westelijk gelegen van Etosha pan (zoutvlakte van 4731 km2). Bij de eerste drinkplaats beproeven we ons eerste geluk met 12 leeuwen onder de boom. Hier staan we ademloos stil op zo’n 3 meter afstand. Weer onderweg zien we links en rechts giraffen tegen de horizon, die later voor ons de weg oversteken. Duizenden zebra’s, oryxen, gazelles, blue wildebeasts kruisen onze wegen!
Aan het einde van de dag zien wij de eerste 5 olifanten, maar al snel worden we afgeleid door een leeuw en 2 vrouwtjes die “in the heat” zijn, waardoor we toeschouwer worden van een paring, iets wat zeer zeldzaam is te zien! ‘s Avonds bij de verlichte drinkplaats van Okakuejo restcamp trekken 20 olifanten aan ons voorbij voor een zandbad of om te drinken, evenals 5 neushoorns, giraffen en jackals. De volgende ochtend vroeg liggen hier 8 leeuwen.
2e Etoshadag
Op deze 2e ochtend niet veel geluk als het gaat om het spotten van groot wild, maar de vele andere soorten (gazelles, oryxen, zebra’s, red hartebeest en blue wildebeast) om je heen doen je stil worden en blijven je verbazen. Een witte neushoorn stak vlak voor ons de weg over!
Als laatste voor de lunch in Halali bezoeken we drinkplaats Goas, maar geen geluk. In Halali lezen we in het animal sightenings boek dat er om 10.00 uur 50 olifanten waren gezien bij Goas. Waren wij net te laat om 11.30 uur. Na de lunch besluiten we nog eens naar Goas te gaan, een schot in de roos met 60 badderende olifanten, een kudde kudu’s en black-faced impala’s, bateleur (roofvogel) en giraffen (tussen ons eerste en tweede bezoek zat een tijdsbestek van nog geen anderhalf uur!) Later die dag zien we nog eens 11 olifanten en ook wrattenzwijnen, een overstekende witte neushoorn, jackals, damara dik-dik, snake eagle, kori bustards, black korhaan, mongooses, ground squirrels grey and yellow horned hornbills, secretarybirds, en een record aan giraffen (65 geturfd!)
De laatste etappe: Van Waterberg Plateau, via Okahandjo naar Windhoek
Via Otjiwarongo naar Waterberg Plateau Park. Het is de laatste hogere steenformatie voordat het landschap naar het oosten overgaat in de golvende zandduinenlandschap van de Kalahari. Ook dit gebied is rijk aan flora en fauna. De vogelliefhebber zal hier zeker aan z’n trekken komen. Onderweg zien we ontzettend veel grey horn en yellow horned hornbills. En niet voor niets waarschuwen ze met borden voor warthogs! Langs de route tellen we er veel en sommigen staan dicht bij de weg. Onderweg bezoeken we in Otjiwarongo een Crocodile ranch. Rond het middaguur zijn we in onze kleine lodge, waar we de rest van het middag lekker zonnen en zwemmen. Vlak bij het zwembad is ook een drinkplaats en zien we zo nu en dan bavianen, warthogs of een kudu voorbij komen.
Okahandjo
Okandja is een boerenstadje met ongeveer 20.000 inwoners en is bekend vanwege haar handwerkmarkten ten zuiden en noorden van de stad en door de Herero-bevolking. Helaas zien wij weinig mensen in traditionele klederdracht als wij het stadje bezoeken. We brengen een kort bezoek aan de markt waar veel houtsnijwerk wordt aangeboden. Vanaf hier is het niet ver meer naar Windhoek, de laatste 60 km van onze reis zetten we in.
Windhoek: hoofdstad van Namibië
Gelegen op 1650 meter hoogte en omgeven door de Erosbergen en het Khomashoogland is Windhoek met 300.000 inwoners de hoofdstad van Namibië. We rijden dwars door de stad naar het Vondelhof guesthouse. Omdat het rond het middaguur is, is het een drukte van jewelste in de stad.
Aan het einde van de dag leveren wij ons trouwe bakkie in bij het verhuurbedrijf. Via hen regelen we gelijk de transfer naar het vliegveld voor de volgende dag. En als die is aangebroken realiseren we ons dat we eigenlijk nog niet weg willen. Namibia haunted us en laten we ons onderweg naar het vliegveld voor een laatste maal nog eens betoveren! De echte terugreis starten we om 10.45 uur vanuit Windhoek naar Kaapstad, vanwaar wij met vlucht SA220 om 19.00 uur vertrekken naar London Heathrow. Vanuit London vertrekken we om 08.25 uur en landen we in Nederland om 10.45 uur de volgende dag.
De trein brengt ons weer naar Groningen. We zijn weer thuis. Het is hier ca. 25 graden koeler. Het regent en het is druk in Nederland. Ook al zijn we al weer even thuis, in ons hoofd en hart zijn we nog steeds onderweg in Namibië….
Handige reisgidsen voor Namibië
- Bradt Namibia
- Nelles gids Namibië
- Solitaire, Ton van der Lee
- Luiers voor Namibië, Henk Oosterveen
