Jeetje. We leven al meer dan een jaar in lockdown. Zo’n anderhalve week geleden heb ik me dat helemaal niet goed beseft. Een jaar voorbij. Als ik op de kalender kijk, zie ik april al weer dichterbij komen. Terwijl ik het gevoel heb nog maar net te zijn geland in maart. De tijd lijkt een raar fenomeen. Maar de tijd is en blijft altijd zichzelf en trekt zich van niemand en niets (dus ook niet van de coronapandemie) aan. Ze houdt zich aan haar eigen ritme. Een vaste structuur van seconden, minuten, uren, weken, maanden, jaren.

Wij zijn eigenlijk net als de tijd. Ook wij hebben allemaal ons eigen ritme. Het geeft structuur aan ons leven. Het biedt houvast en focus. En wij gaan dus ook vooruit. Elke dag weer.

Door de coronapandemie en alles wat daarbij hoort, voelt het alsof we stilstaan. Maar we dat doen we niet. Als we stil staan, dan doen we dat bewust. Om uit te rusten, na te denken en om te zijn. Daarna gaan we gewoon weer verder. We zijn al zover gekomen in deze coronatijd, die laatste etappe kunnen we aan. Houd vol, het komt goed.
Of zoals in het Gronings wordt gezegd:

KOP D’R VEUR!

Leven volgens je bioritme.

Precies 10 jaar geleden was ik hier (en ik wil graag een keer terug).

Leo Babuta over drie oefeningen die ervoor zorgen dat je elke dag iets te vieren hebt.

Daden van vriendelijkheid; doe je volgende week met me mee?

Mijn favoriet op Netflix is op dit moment deze serie.

12 verhalen van mensen die een levensveranderend boek lazen.

Een paar weken geleden schreef ik over ochtendroutine.

Doneer jij ook in mijn digitale collectebus voor Reuma Nederland? Alvast bedankt!

Geniet van je weekend en tot de volgende keer!