Bas maakt zijn foto’s, mijn camera zit in de tas opgeborgen. Ik geniet van het schrijven van dit dagverslag op een heel mooie plek aan de rand van Bryce Canyon. Het koelt nu wel erg snel af en mijn vingers voelen stijf van de kou.

Dit is één stukje uit het reisverslag dat ik tijdens onze spectaculaire rondreis door zuidwest Amerika heb bijgehouden.

21 dagen, 5000 km over weg, 4 staten, 3 metropolen en 7 nationale parken…. America, land of dreams. Voor velen is dat nog steeds zo, maar dat geldt niet voor heel veel Amerikanen niet op gaat. In de tijd van de presidentsverkiezingen (Obama vs McCain) valt dit extra op omdat hier in de media alles breed wordt uitgemeten. Niet alleen in media, maar ook in real life.  Maar ondanks dat is en blijft  Amerika een groots land! Groot in afstand en ruimte en in doen en denken.

Op een land als Amerika kun je wel verliefd worden, en tijdens deze vakantie is er een vonkje overgeslagen…Waar begin je een reisverslag als je zoveel te vertellen hebt na drie weken vol van belevenissen? Een bijna onmogelijke klus!  En dus is het keuzes maken. Ik neem je mee naar vooral die plekken die indruk op mij hebben gemaakt. Mijn belevenissen in Los Angeles, Las Vegas en San Francisco lees je hier.

Grand Canyon, Arizona

Wat moet je van The Grand Canyon verwachten als je het jaar daarvoor de Fish River Canyon, de op één na grootste canyon van de wereld al hebt gezien? De route vanaf Phoenix naar Grand Canyon Village is indrukwekkend door Red Rock Country en met name Oak Creek Canyon. Vanaf de parkingang is het nog eventjes rijden tot aan Mather Point.

Spectaculaire zonsondergang

Parkeerplaatsen vol, auto’s aan de kant van de weg. Het is laat in de middag en iedereen komt hier voor de zonsondergang. Door de bomen zien we al hoe mooi de zon op de canyon schijnt. Pas op het trail en bij de verschillende viewpoints zien we de Grand Canyon pas goed. Duizelingwekkende dieptes, vuurrode rotsen, prachtige toppen en een prachtig vergezicht. De zonsondergang is spectaculair. Zelfs nadat de laatste zonnestralen zijn verdwenen en de schemering valt, is het nog adembenemend. We zijn er stil van geworden.

Dat geldt ook voor de volgende ochtend, als we in alle vroegte opnieuw langs de south rim een plekje vinden voor de zonsopkomst. Lange broek en fleecejack aan. Brrr..het is wel erg fris op dit tijdstip. Met de handen in mijn zakken zie ik hoe de kleine grijze wolken aan de lucht langzaam door de zon roze kleuren.

Ook nu weer zijn er al veel mensen om de zonsopkomst te volgen, iedereen is stil. Sommigen nog half slaperig maar de meesten stil van hetgeen ze zien. Steeds verder schijnt de zon diep in de canyon. Vanaf een rots heb ik een spectaculair uitzicht over en in de canyon Het is uitzonderlijk helder en ik kan tot 100 km ver kijken!! Rond kwart over zeven rijden we terug voor ontbijt en het bezoek aan het IMAX theater. Daarna gaan we het park opnieuw in en rijden we 35 km in oostelijke richting langs de canyon. Nog altijd word je overdonderd door de immensheid. Zelfs anderhalve dag na ons bezoek, zien we in de verte nog de uitlopers van de canyon en de afslagen naar de North Rim. The Grand Canyon is één van de mooiste plekken die ik tot nu toe in mijn leven heb gezien.

Zion National Park

Hoe kort ons bezoek aan Zion National Park ook was, het mag niet ontbreken in dit verslag over Amerika. Op doorreis van Bryce Canyon naar Las Vegas, komen we door Zion. Toen de mormonen deze plek ontdekten werden ze overweldigd en beschouwden het als een heilige plek. Namen als Angels Landing en Virgin stammen uit deze tijd. Ik kon me niets bij Zion voorstellen, zelfs niet na het lezen van de reisgidsen. Rijdend in een canyon is het de omgekeerde wereld met de Grand Canyon. Zion is een wonderlandschap, vol van zandstenen rotsformaties, ooit zandduinen op de bodem van een zee. Nu stuk voor stuk prachtig uitgesleten. Bij de ingang zien we Checkerboard Mesa, een rotswand met verticale erosielijnen en horizontale breuklijken waardoor het lijkt op een schaakbord.

Tussen de kolossale rotswanden door kabbelt de rivier de Virgin met aan weerszijden van de oevers groene weides en bomen. Het voelt ook echt als een spirituele en mystieke plek. De roodbruine asfaltweg die door het park kronkelt maakt het ook bijzonder. Een klein deel van het park is met de auto te bereizen. De shuttlebussen kunnen je vanaf het bezoekerscentrum verder het park in brengen voor de verschillende wandeltochten. Jammer genoeg was dat voor ons niet weggelegd, maar de reis erdoor en onze korte wandeling en lunch bij de rivier met uitzicht op de rots Watchman is een mooie herinnering.

Death Valley NP

Vanuit Las Vegas zetten we koers naar het volgende Nationale Park: Death Valley. We reizen door de verlatenheid van de woestijn via Shoshone naar Death Valley Junction, naar Furnace Creek. De temperatuurmeter in de auto zien we – hoe dichterbij we bij Death Valley komen – steeds stijgen. Death Valley heet niet voor niets zo.

Hottest – driest – lowest. Het is de extreemste plek op het westelijke halfrond met de hoogstgemeten temperatuur van 157 Fahrenheit. Vandaag meten we 110 Fahrenheit en wat de locals zeggen: “It’s a bit chilly today”. Nou, zo denken wij er niet over! Volledig ingesmeerd met zonnebrand en voldoende water rijden wij door het park. Op bepaalde stukken rijden we met de airco uit om te zorgen dat we geen autopech krijgen.

Zabriski Point

Eerste stop en aangemerkt als één van de mooiste: Zabriski Point. De zon brandt echt letterlijk op je huid maar daar sta je niet meer bij stil boven op Zabriski Point. Ik waan me in een andere wereld en ik vind het maar moeilijk voor te stellen dat ik me amper 8 uur geleden me nog in glitter and glamour van Las Vegas begaf! Hier komt het Namibie gevoel in mij naar boven. Een verzengende hitte, strakblauwe lucht, zandvlaktes, zandduinen en kilometers ver kunnen kijken. Na Zabriski Point maar voor Furnace Creek, slaan we links af en rijden we richting Badwater.

Badwater

Badwater is het laagst gelegen punt van het westelijk halfrond: 85,5 meter onder zeeniveau. De site bestaat uit een kleine waterpoel langs de kant van de weg weglopend in de grote zoutvlakte. Op de terugweg slaan we de Artist’s Drive. Het uitkijkpunt bij Artist’s Palette is een stop waard. De rotsen zijn hier bruin, roze en groen gekleurd.

Artist’s Drive

De Artist’s Drive is een one-way route, maar goed ook vanwege de grote dips en de smalle doorgangen tussen de rotsen. Met het raampje open kun je zo met je hand de rotsen aanraken. Terug in Furnace Creek Ranch zoeken we de verkoeling in de vorm van douche!

Yosemite National Park

Midden in de bergketen Sierra Nevada ligt het wonderschone Yosemite National Park. Yosemite (spreek uit als: jo-sim-e-tie) is door de jaren heen gegroeid tot zijn huidige omvang van 3080.73 km². Het park staat bekend om zijn hoge watervallen, mammoetbomen, bergen, alpenweiden en wilde rivieren. Vanaf het moment dat we bij Lee Vining/Mono Lake de State Route 120 naar Yosemite inslaan, begint een heus driedaagse natuurbelevenis. We rijden over de Tioga Pass de noord-oostkant van Yosemite binnen. De parkingang ligt op 3300 meter hoogte en we maken een behoorlijke klim. Yosemite is zoals we dit Nationaal Park in Amerika in gedachten hebben: bergen, meren, riveren, beekjes, alpenweiden. Echte wildernis!

Half Dome

We staan ook gelijk op scherp want hier hebben we de beste kans om een black bear te spotten. We rijden langs Tuolomne meadows – de grootste alpenweide van het park en een aantal meren naar Olmstedt Point. Een uitkijkpunt dat een fantastische panaroma biedt over de toppen van de Sierra Nevada en Ellery Lake en Tenaya Lake. Vanaf hier zien we ook Half Dome, het symbool van Yosemite. Bij de kruising naar Yosemite Valley slaan we rechtsaf naar ons overnachtingsadres in Mariposa, een buiten het park gelegen stadje.

Yosemite Valley

Op onze tweede dag Yosemite zijn we al vroeg te vinden in het park. We stoppen als eerste bij Bridal Veil Falls. Een wandelroute door het bos leidt omhoog naar het uitkijkpunt voor deze waterval. Het water stroomt weliswaar gestaag maar de stroom is niet groot. Daarna rijden we door het park richting Yosemite Valley. Hier bezoeken we het Visitor Centre en de galerie van Ansel Adams, een beroemde landschapsfotograaf die bekend is geworden door de (zwart-wit) landschapsfoto’s die hij in dit park nam. ’s Middags maken we nog een wandeling, nu naar  Lower Yosemite Falls, weliswaar drooggelegen. Toch is het een mooie wandeling door de bossen en langs de kreek. Daarna verlaten we Yosemite Valley en rijden we over de kronkelende weg naar Glacier Point.

Is dit een American Eagle?

Vlakbij de parkeerplaats scharrelt een koppel Sooty Grouses. Bas snelt terug naar de auto voor zijn 500mm en is het half uur daarop bezig met het fotograferen van deze mooie hoenderen. En vertelt hij later, vroeg een Amerikaan of het een American Eagle was! Zelf loop ik naar het pad dat langs Glacier Point loopt. Het uitzicht is geweldig. Half Dome domineert en ik zie de andere watervallen in het park ook: Nevada Falls en Vernon Falls.

Vanaf hett hoogste viewpoint bij Glacier Point, hebben we een goed uitzicht op de loodrechte wand van Half Dome, die is ontstaan door de schurende werking van de gletsjer. Weer terug in Yosemite Valley begint het al zachtjes aan te schemeren en rijden we langzaamaan terug naar Mariposa. De laatste dag Yosemite is in feite net als de eerste dag een reisdag. We vertrekken richting Lake Tahoe. We rijden opnieuw de Tioga Pass en ook weer met goed weer, waardoor de route weer heel anders beleven. Bij Tenaya Lake maken we nog een lange stop. Wat een geweldige plek is dit, hier zou ik alleen al een hele dag kunnen doorbrengen.

Pacific Coast Drive

De Pacific Coast Drive ook wel Highway 1 is de laatste etappe van onze reis door zuidwest Amerika. Het is een van de routes van de reis waar wij ons erg op verheugen. Wij houden erg van zee en kust.

Vanuit San Francisco rijden we via San Jose naar Monterey. Deze ochtend hebben we veel last van mist uit zee en ziet het er grauw en grijs uit. Monterey is een van de eerste missieposten op onze route langs de kust. Monterey kent net als San Francisco een Fisherman’s Wharf. Deze werf is een stuk authentieker en volgens de reisgids gaan de inwoners uit San Francisco liever hier naar toe dan naar hun eigen Wharf. We zijn de auto nog niet uit of we horen de sealions al brullen. Om de werf  en in de haven zwemmen zeehonden, zee-olifanten en zeeleeuwen. De pier is niet zo groot maar erg gezellig.Tussen de middag eten we hier ook de populaire clam chowder, een vissoep geserveerd in een bol brood. Een van de lekkerste gerechten die ik in Amerika heb gegeten.

Pebble Beach

Vanuit Monterey rijden we naar Pebble Beach voor de beroemde 17-mile-drive. Deze ooit speciaal aangelegde route door Pebble Beach Forest loopt door bos en voor een groot deel langs de Pacific Coast. Er zijn onderweg veel uitkijkpunten om te stoppen.De route eindigt bij Carmel, ook een vroegere missiepost. Vanaf Carmel rijden we 150 km in zuidelijke richting. Deze route heet ook wel de Big Sur. Highway 1 kronkelt tussen de oceaan en de Santa Lucia Mountains. Dan weer rijden we hoog boven de zee en slaan de golven op de rotsen onder ons, dan weer rijden we vlak langs de oceaan en zien we op het strand de zeehonden liggen.

The one and only in Amerika

Wij begrijpen wel waarom deze kustweg in Amerika “the dreamroad” of “the one and only” wordt genoemd! Het is werkelijk schitterend en er is hier een grote verlatenheid. Er wonen hier nauwelijks mensen. Bij San Simeon komen we weer meer in de bewoonde wereld. Aan de linkerkant van de weg loopt het vee in de wei, aan de andere kant liggen de zee-olifanten op het strand te zonnen. Bij het viewpoint kunnen we heel dicht bij deze zeehondensoort komen, op zo’n twee tot drie meter afstand! Gweldig hoe ze hier tegen elkaar aan geschurkt liggen te knorren. Het is aan het begin van de avond dat we op ons overnachtingsadres in San Luis Obispo aankomen.

Santa Barbara

De volgende ochtend vervolgen we onze tocht langs de kust nu over de US101 richting Santa Barbara. Santa Barbara is een echt lieflijk stadje.  Ook hier was vroeger een missiepost. Als je State Street uitrijdt kom je bij het strand, bij Stearns Wharf, een kleine pier. We maken een lange stop in Santa Barbara en wandelen we over de boulevard en strand langs de Pacific. De zon breekt door en maakt het tot een heerlijke zomerdag. De weg vervolgend komen we uit in Oxnard. Het is een groot -uit de grond gestampt- woongebied met enorme huizen allemaal gelegen aan het water. Bij ieder huis ligt een plezierjacht, waarvan sommigen groter zijn dan het huis. Ongelooflijk. Het heet ook niet voor niets Hollywood-by-the-sea.

Gebruikte reisgidsen

• ANWB Wereldreisgids Verenigde Staten zuidwest
• Capitool gids USA-Zuidwest & Las Vegas
• National Geographic Guide to the National Parks of the United States